نشانی
من امشب بی خودم
خود می دانم
هر چه قدر بگردم پیدا نمی شوم
پس بهتر است قلم روی زمین بگذارم
شب با این همه ستاره مال من است
نشانی من هیچ خیابانی ندارد
« سعید »
قرار است با فرشته از کوروش کبیر بنویسیم . از همه دوستانی که به « کهن دیار » لطف دارند دعوت می کنم هر چند وقت یک بار سری هم به این وبلاگ بزنند .
پیک هفتم
پیک اول ... لبخندی عمیق و مرور بر باد رفته ها . نگاهی به دور و افسوسی بی معنا . و نگاهی به نزدیک ٬ اینجا که نایب خورشید ٬ مغرورانه بر اریکه قدرت تکیه زده است و از این که شاعران دربار ٬ برایش شاه نامه می خوانند ٬ لبخندی ملیح بر لب دارد .
پیک دوم ... دست هایی که وجودت را ترک می کنند . چشم هایی که پای در آب دریای خاطرات خیس می کنند . و تنی که آرام آرام عریان می شود . به یاد تن عریان شده آن دخترک قرمز پوش ٬ که زیر آوار بلوک های سیمانی مردان متعصب قبیله اش جان داد . هر چند وطنی نبود .
پیک سوم ... خنده هایی نم نمک به سرنوشتی سوخته . طعنه هایی تند و تیز به دردهایی کهنه. غروری که همچون تنگ بلور در هم می شکند . و پلک هایی که سنگین می شوند ٬ تا چشم ها زنان باتوم به دست را نبینند ٬ که چگونه با همکاری چند برادر بدنساز به حساب سینه ها و گیس های دختران شهر می رسند .
پیک چهارم ... شانه هایی که یک در میان می افتد . لب هایی که زیر گرمای زبانی سرخ نوازش می شوند . و افکاری مبهم که از پنجره فرار می کنند ٬ تا زندانی آزادی شوند .
پیک پنجم ... پاهایی که به احترام غرور بر باد رفته ات بر می خیزند . رقصی ظریف و سماعی لطیف . رقصی که هیچ قرابتی با رقص سنگ های تاکستانی ها بر سر و صورت محکومین به سنگسار ندارد . رقصی که هیچ شباهتی با رقص « زهرا » در هوا ٬ آن هنگام که خویش را به خاطر دل سوزی برادران آمر به معروف و ناهی از منکر حلق آویز کرد ندارد .
پیک ششم ... چشمانی که در گرمای بی خبری می سوزند . قهقهه های فاحش و پیکری بی اراده . بی اراده تر از گریه های کودکان گرسنه روزگار ما که قوت غالبشان تخم مرغ های شکسته ای است که بهایش را به نیم می پردازند .
پیک هفتم ... آسمانی که به دور سرت می گردد . چشم هایی که دو دو می زند . بخاری که از بینی با فشار به بیرون می زند . و دست آخر دیوانگی . دیوانگی لذت بخش . بی خیالی . بی خیالی شیرین . خیالی نم ناک و هوایی باز برای تنفس . و تو ٬ سراندازان و دست افشان و پاکوبان ٬ دور از سلسله « فقاهتیان » ٬ محمود و حداد و احمد و سایر دوستان ٬ که عاجزم از آوردن نام های شان .
پ.ن : این متن ادغام حرف های خودم با این متن مانیا است ٬ که حالا چند سالی می شود که « چشمان حقیقت » را باز نکرده است .
پ.ن : عکس ٬ رد گم کنیه !!!
دلتنگی
مدت ها است می خواهم قلم بتراشم
و ستون کهنه این جدول بن بست را
پر از واژه های تازه کنم
اما مگر می شود دلتنگی را بدرقه کرد
« سعید »