پیک هفتم

پیک اول ... لبخندی عمیق و مرور بر باد رفته ها . نگاهی به دور و افسوسی بی معنا . و نگاهی به نزدیک ٬ اینجا که نایب خورشید ٬ مغرورانه بر اریکه قدرت تکیه زده است و از این که شاعران دربار ٬ برایش شاه نامه می خوانند ٬ لبخندی ملیح بر لب دارد .

پیک دوم ... دست هایی که وجودت را ترک می کنند . چشم هایی که پای در آب دریای خاطرات خیس می کنند . و تنی که آرام آرام عریان می شود . به یاد تن عریان شده آن دخترک قرمز پوش ٬ که زیر آوار بلوک های سیمانی مردان متعصب قبیله اش جان داد . هر چند وطنی نبود .

پیک سوم ... خنده هایی نم نمک به سرنوشتی سوخته . طعنه هایی تند و تیز به دردهایی کهنه. غروری که همچون تنگ بلور در هم می شکند . و پلک هایی که سنگین می شوند ٬ تا چشم ها زنان باتوم به دست را نبینند ٬ که چگونه با همکاری چند برادر بدنساز به حساب سینه ها و گیس های دختران شهر می رسند .

پیک چهارم ... شانه هایی که یک در میان می افتد . لب هایی که زیر گرمای زبانی سرخ نوازش می شوند . و افکاری مبهم که از پنجره فرار می کنند ٬ تا زندانی آزادی شوند .

پیک پنجم ... پاهایی که به احترام غرور بر باد رفته ات بر می خیزند . رقصی ظریف و سماعی لطیف . رقصی که هیچ قرابتی با رقص سنگ های تاکستانی ها بر سر و صورت محکومین به سنگسار ندارد . رقصی که هیچ شباهتی با رقص « زهرا » در هوا ٬ آن هنگام که خویش را به خاطر دل سوزی برادران آمر به معروف و ناهی از منکر حلق آویز کرد ندارد .

پیک ششم ... چشمانی که در گرمای بی خبری می سوزند . قهقهه های فاحش و پیکری بی اراده . بی اراده تر از گریه های کودکان گرسنه روزگار ما که قوت غالبشان تخم مرغ های شکسته ای است که بهایش را به نیم می پردازند .

پیک هفتم ... آسمانی که به دور سرت می گردد . چشم هایی که دو دو  می زند . بخاری که از بینی با فشار به بیرون می زند . و دست آخر دیوانگی . دیوانگی لذت بخش . بی خیالی . بی خیالی شیرین . خیالی نم ناک و هوایی باز برای تنفس . و تو ٬ سراندازان و دست افشان و پاکوبان ٬ دور از سلسله « فقاهتیان » ٬ محمود و حداد و احمد و سایر دوستان ٬ که عاجزم از آوردن نام های شان .

                                                       

پ.ن : این متن ادغام حرف های خودم با این متن مانیا است ٬ که حالا چند سالی می شود که « چشمان حقیقت » را باز نکرده است .                 

 پ.ن : عکس ٬ رد گم کنیه !!!